اخلاق عرفانی سلبی با اخلاق سلبی به معنای اعم کلمه تفاوت دارد، زیرا اخلاق عرفانی نه صرفا با هدف اخلاقی زیستن، بلکه به منظور دستیابی به احوال عرفانی تنظیم شده است. عموم عارفان سنت های مختلف، نظام های اخلاقی مخصوص به خود دارند که در میان آنها اشتراکات فراوانی هم دیده می شود. عارفان این سنت ها به تناسب نظام عرفانی شان از نظام اخلاقی سلبی خاصی هم پیروی می کنند که متاثر از سنت دینی آنها است. ترزا آویلایی و جلال الدین محمد مولوی از جمله این عارفان اند که به رغم فاصله زمانی و مکانی شان، در حوزه اخلاق عرفانی سلبی نقاط مشترک قابل توجهی دارند، چنان که هر دو در نظام اخلاقی شان به دو عنصر پرهیز از نومیدی و پرهیز از آمیختن با مردم (عزلت گزینی) به عنوان دو امر زمینه ساز ورود به سلوک اشاره کرده اند. افزون بر این دو عنصر، چند مفهوم اخلاقی دیگر نیز مورد عنایت این دو عارف بوده است که صاحب این قلم با بهره گیری از روش های معناشناختی و تطبیقی به بررسی آنها پرداخته است.

این مقاله به بررسی و نقد کتاب اخلاق ایودموس (Eudemian ethics) ارسطو بر اساس ترجمه سر آنتونی کنی می پردازد. در این مقاله نشان داده ایم که اخلاق در نظر ارسطو به معنای نیک زیستن است و هدف وی از نوشتن این اثر یافتن پاسخی به چیستی زندگی نیک یا سعادت و چگونگی دست یابی به آن در سنت فضیلت انگارانه موجود در فضای فلسفی پیش از زمان خود وی است. از این رو فهم چیستی ماهیت سعادت مبتنی است بر فهم ماهیت فضیلت. وی پس از بررسی همه جانبه فضایل گوناگون، نهایتا سعادت را به « فعالیت زندگی کامل بر طبق فضیلت کامل» تعریف می کند (1219 الف، 39) و این فضیلت کامل فضیلتی دربردارنده همه فضایل، یعنی فضیلت اخلاقی و فضیلت عقلانی است. مطالعه و آشنایی با چنین کتابی برای علاقمندان به پژوهش های اخلاقی این حسن را دارد که می توانند برخی از مسایل اخلاقی موجود در جامعه را از بستر نگاه فضیلت گرایی ارسطو مورد بررسی قرار دهند.

در عصر ارتباط فرهنگ های متکثر با یک دیگر یکی از مسئولیت های فیلسوفان اخلاق جلوگیری از نزاع های اخلاقی است تا فرهنگ های مختلف، با به رسمیت شناختن یک دیگر و با تکیه بر اشتراکات بشری، روابطی اخلاقی و عدالت محورانه را در سراسر جهان نظریه پردازی کنند. در مراودات فرهنگیِ فراگیر ازطریق فضای مجازی، تبعیض های نژادی، قومی، و جنسیتی امنیت جهانی را به خطر خواهد انداخت؛ ازاین رو باید به نگرش های وحدت بخش اخلاقی اعم از دینی و غیر دینی اندیشید که مداراگر، بردبار، و اهل تعامل با دیگران هستند. در این مقاله، کتاب فلسفة اخلاق: رویکردی تکثرگرا به نظریة اخلاقی، اثر لارنس ام هینمان، در سه بخش جداگانه، تبیین، تحلیل، و نقادی شده است. دیدگاه علمی و غیرجانب دارانة نویسنده، روش منطقی وی در پاسخ به مسائل موردبحث، و نظام سؤالاتی که در پایان هر فصل اطلاعات خوانندگان را ارزیابی می کند از مزایایی است که نگارندة مقاله به دلیل وجود آن ها این کتاب را منبعی مناسب برای واحدهای دانشگاهیِ فلسفة اخلاق معرفی می کند و ترجمة این اثر را به فارسی پیش نهاد می کند.

مقدمه: سولفورزدایی زیستی به عنوان یک روش انتخابی برای کاهش میزان گوگرد محصولات نفتی به کار می رود.مواد و روش ها: در این تحقیق، یک سویه باکتریایی اکسید کننده گوگرد به نام رودوکوکوس اریتروپولیس R1 (شماره دسترسی GU570564 ژن بانکNCBI ) برای سولفورزدایی از دی بنزوتیوفن (DBT) استفاده شد.نتایج: کشت القا شده سویه R1 توانایی تولید 2-هیدروکسی بای فنیل2-HBP) ) از DBT را طی مسیر 4S بدون تجزیه اسکلت کربنی آن داشت. این فرایند به وسیله تحلیل کروماتوگرافی گازی (GC) تایید شد. میزان فعالیت اختصاصی سولفورزدایی از DBT به وسیله سویه 45 R1 میکرومول در گرم وزن خشک در ساعت به دست آمد. سولفورزدایی از DBT با افزودن توئین 80 به عنوان سورفاکتانت و گلیسرول به عنوان منبع کربن طی 3 روز به میزان 100 درصد تعیین شد. پلاسمید سنگین در سویه R1 تشخیص داده شدکه به وسیله واکنش PCR وجود ژن های dsz مسوول سولفورزدایی زیستی از DBT در آن نشان داده شد. سویه های موتانی که این پلاسمید را از دست داده بودند فنوتیپ سولفورزدایی را هم از دست دادند. هر دو سویه وحشی (R1) و موتان به غلظت های بالای2-HBP  و برخی آنتی بیوتیک ها حساس بودند.بحث و نتیجه گیری: سویه R1 از طریق مسیر تجزیه اختصاصی سولفور یا مسیر4S  با شکست انتخابی باندهای C-S بدون کاهش انرژی از DBT سولفورزدایی می کند. افزودن سورفاکتانت سولفورزدایی از DBT را با افزایش قابلیت دسترسی زیستی آن افزایش داده، همچنین می تواند میزان رشد و سولفورزدایی سویه را اصلاح کند. جایگاه ژن های سولفورزدایی در سویه R1 بر روی یک پلاسمید سنگین بود. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق رودوکوکوس اریتروپولیس R1 می تواند به عنوان یک سیستم مدل برای سولفورزدایی زیستی موثر از نفت خام بدون کاهش ارزش سوختی نفت به کار رود. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

مقاله حاضر در بررسی انتقادی کتاب «اخلاق مدیریت» نگاشته تامس کلیکاور (2010)، رویکرد کلی نویسنده، ابزارهای مفهومی به کار گرفته شده و نیز شیوة استدلال را مورد توجه قرار داده­است. به زعم نویسنده، مدیریت خصوصاً مدیریت کسب و کار بدلیل اهمیتی که برای بقای سازمان قائل است، اصل بنیادین خود را بر افزایش نفع و کسب سود قرار داده، از این رو اخلاق مندی مسألة بنیادینش نبوده و حتی می تواند در مواردی بنا به ضرورت تمایلات و گرایش های غیراخلاقی هم پیشه­کند. نویسنده به عنوان نظریه پرداز حوزة اخلاقِ مدیریت از منظری تاریخی هم تلاش کرده تا نشان دهد مدیریت کسب و کار همواره با تجارب غیراخلاقی همراه بوده، تجربه ای که به صورت نوعی بردگی مدرن تا عصر حاضر ادامه دار بوده­ است. او بر این اعتقاد است که اخلاق مدیریت به عنوان میان رشته­ای­ که از حیث موضوع شاخه ای از دانش مدیریت محسوب می­شود در عمل ناگزیر باید با فلسفه عجین تر باشد. در نهایت گرچه نویسنده توانسته مغایرت ذاتی مدیریت بویژه مدیریت کسب وکار را با اخلاق نشان دهد و بر این مبنا راهکاری هم ارائه کند، اما این که نویسنده موفق به ارائه نظریة متفاوتی در حوزه «اخلاقِ مدیریت» شده­باشد، محل تردید و تأمل است.

اخلاق عرفانی سلبی مهم ترین بخش اندیشه های مولوی و لائوتسه به شمار می رود. این دو عارف، پیروان خود را به جنبه سلبی اخلاق و رعایت مولفه های آن نیز دعوت می کنند. از نگاه مولوی و لائوتسه، با تهذیب نفس و ریشه کن سازی انانیت و ترک رذایل، راه برای تخلق به اخلاق الهی و کسب فضایل فراهم تر می گردد. سوال این است که اخلاق عرفانی سلبی به چه معنا و بر چه مولفه هایی استوار است؟ وجوه شباهت و تفاوت میان اخلاق سلبی عرفانی مولوی و لائوتسه چیست؟ این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و تطبیقی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی مفهوم اخلاق سلبی عرفانی و مولفه های آن و تطبیق میان آرای مولوی و لائوتسه از این منظر می پردازد. این پژوهش نشان می دهد که میان این دو اندیشه وجوه تشابه و تمایز وجود دارد؛ چنان که هر دو در نظام اخلاقی و تنزیهی شان بر دو عنصر «سکوت و نیستی» و «ریاضت و کف نفس» به عنوان دو امر زمینه ساز ورود به سلوک عرفانی خویش تاکید کردند؛ اما به رغم شباهت های ظاهری، اساس تهذیب و ریاضت از نگاه مولوی بر مبنای عشق فطری و جبلی انسان به خدا استوار است و در این مسیر، از پشتوانه متابعت از شریعت و بهره گیری از عقل نیز برخوردار است.